Blog Layout
Dank je wel!
sanctuarysoest • 28 januari 2021
Masseren.
Voor mij is masseren het geven van energie. Liefde zo je wilt. Ik heb volop in de aanbieding en wil het graag delen met mensen en dieren die een beetje meer kunnen gebruiken. En ik geloof dat dat de reden is, waarom ik er goed in ben.
Mensen die bij mij komen, hebben allemaal zo hun eigen redenen om een massage te vragen. De een zit in een burn-out, de ander zit emotioneel vast en een derde is gewoon toe aan even niets hoeven en lekker de spieren losgemasseerde te hebben. Of de schouders zitten vast door te lang in die slechte thuiswerkhouding achter de laptop te zitten.
Iedereen is welkom en iedereen krijgt unieke aandacht. Dat is voor mij het aller belangrijkste.
Vóór ik iemand masseer, bereid ik me ook altijd gedegen voor. Minimaal een half uur van te voren zorg ik dat het lekker warm wordt in de kamer, dat ik een muzieklijst heb die ik passend vind voelen bij de persoon die komt, en zorg ik dat ik goed gegrond ben en echt in mijn eigen lijf zit. Dat is belangrijk, omdat ik naast de spieren ook de opgeslagen energie weer laat stromen, en dat kan nog wel eens heftig zijn!
Ik begin altijd met een paar yoga oefeningen. Niet te ingewikkeld, wel voldoende om mijn lijf echt te voelen. Daarna ga ik over tot een aantal ademhalingsoefeningen en sluit af met een korte meditatie. Zo zet ik mijn eigen energiepad open zodat alles goed kan doorstromen. Daarnaast helpt het om de sfeer in mijn kamer te laten zijn wat ik ook graag wil: een sanctuary. Een heiligdom, toevluchtsoord, waar iedereen is wij hij of zij is en waar iedereen mag zijn.
Als je er bent, ervaar je direct de rust en sereniteit van de kamer. Zodra je er bent, krijg je unieke aandacht, het gaat alleen om jou. En je krijgt van mij de energie die jij nodig hebt om te ontspannen, wat jij nodig hebt op dat moment. Volg mijn handen, wees in het moment. Geniet, wees stil, lach, huil, klets - het is jouw moment. Een uur gewoon zijn.
En daarna? Daarna heb ik het altijd bloedheet. Want het masseren doet niet alleen wat met jou - het doet ook zoveel met mij! Ik geef je de energie die stroomt met liefde, en dat maakt dat mijn energie stroomt.
Dank je wel dat ik je mocht masseren!
Share
Mijn gedachten - verhalen over toen en nu, nooit, ooit en straks
Mijn Liefde is niet meer. Mijn Grote Geluk is niet meer in dit leven. En wat doet een gebroken hart pijn... Ze was al heel erg oud, ze werd bijna 16. 20 juli zou het zover zijn, dan zou ze jarig zijn. Maar dat hebben we niet meer gered. 15 juli 2021 is ze in de middag ingeslapen. Ze was op, het lichaam was niet veel meer dan een velletje met botten er in. De week ervoor hebben we de beslissing genomen - dit gunden we haar niet meer. De dierenarts gebeld en de afspraak ingepland. En natuurlijk - zo gaat het altijd - leefde ze weer helemaal op! Iedere derde dag kreeg ze een nieuw soort brokjes, want dan was de smaak er weer af. En nu ook 's ochtends vlees erdoorheen, want de brokjes alleen was sowieso niet meer naar haar smaak. Elke dag wandelen in één van de bossen waar we altijd kwamen. Allemaal hebben we ze nog één keer gedaan (alleen de duinen ben ik vergeten). En zo oud, op, en klaar als ze was - ze werd weer vrolijk, ging rennen en keep me dapper aan. Tot die laatste ochtend. Ze had nog een boterhammetje gegeten, gekregen van de baas. De brokjes en het vlees liet ze voor de helft staan. Het lopen ging moeizaam en traag. Het stroomde van de regen maar het was onze laatste keer. Dus dapper zetten we door, dapper met onze pootjes in de plassen, tot we doorweekt weer bij de auto kwamen. Zachtjes heb ik haar afgedroogd en haar geknuffeld. Thuis ging ze in haar mand, liggen, half slapen. Het laatste bot wat het kleine baasje voor haar gekocht had nam ze enthousiast aan, en liet het weer vallen. De stukjes brood die de baas gaf werden ook liefdevol aangenomen, maar niet opgegeten. En dan het wachten. Wachten op dat ene moment. Nog 1 keer gingen het kleine baasje, Key en ik naar haar bos. Maar het ging niet meer. Dus naar de dierenarts. Ja, het was de juiste beslissing. Ze had bijna geen bespiering meer, het lijf was op. Trillend zat ze op mijn schoot. Na het eerste prikje lekker slapen in mijn armen. Daarna blijven liggen in mijn armen, tot ik haar hartje steeds zachter voelde en het voorbij was. Ze was weg. Onze dappere Key. Mijn Liefde en mijn Grote Geluk. Maar overal waar ik ben weet ik dat ze bij me is. En nog altijd met me meewandelt, iedere ochtend. Vanochtend heb ik haar een laatste plekje gegeven. In het bos waar we altijd wandelden. Ons bos. Bij onze boom. Zo kan ze altijd genieten. En ik ook...
Ik wandel. Veel. Als je me een jaar of 15 had verteld dat ik zou gaan wandelen voor mijn plezier, dan had ik je op z'n minst verbaasd aangekeken. Wandelen doe je om de hond uit te laten, niet voor jezelf. Wandelen is suf, wandelen is stom en wandelen is saai. Fietsen - ook geen hobby, maar toe maar. Wandelen was voor mij het toonbeeld van traagheid, 1 voet voor de andere en dat keer.op.keer.op.keer. En nu? Iedere dag. Liefst meerdere keren, liefst minstens een uur. 1 voet voor de andere, stap na stap. En de volgende stap. In het bos, tussen de bomen. Het maakt niet uit of het regent, sneeuwt, waait of warm is. Alles is prachtig. Wandelen is mijn moment van de dag, ik begin er dan ook het liefste mee. Dat kan niet altijd, soms zijn er andere prioriteiten, maar ik doe mijn uiterste best om die er ná te plannen. Opstaan, hond een mooie nieuwe dag wensen met een bakje brokjes, koffie en bos. Dat is de vaste volgorde. Fijn voor de hond, fijn voor mij. Het liefst zo vroeg mogelijk! 06:30u in de zomer, in de winter wat later. Voornamelijk vanwege praktische redenen, het is te donker. Voor mij nog niet eens het grootste probleem, alleen mijn Grote Geluk heeft er wat moeite mee. Mijn Grote Geluk, mijn Liefde, is Key. Key is een Engelse cocker spaniël van inmiddels ruim 15,5 jaar oud. Ze slaapt veel, is hartstikke doof, ziet nog wazige schimmen - maar het bos in gaat PRIMA! Ze rent, ze speelt, ze snuffelt en is blij. Laten we het zo zeggen - gelukkig doet haar neus het nog heel erg goed en weet ze inmiddels zelf ook wel dat ouderdom met enkele gebreken komt en blijft ze wat dichterbij (vroeger heb ik nog wel meer dan eens anderhalf uur bij een hek zitten wachten, en dan kwam ze uitgeteld uiteindelijk voldaan terug bij waar ze me had achtergelaten. Dat doet ze gelukkig niet meer!). Haar neus doet het ook nog prima, dus ze weet me altijd wel weer te vinden. Maar goed, even terug naar het waarom van het wandelen. Het is dus mijn ochtendritueel. Zodra ik de auto uitstap Inn het bos dat die ochtend is verkozen, begint het. eerst nog best veel in mijn hoofd. Een bijzondere droom, een liedje, wat teksten, wat zorgen - iedere dag is er wel iets dat rond maalt. Tijdens de eerste stappen is het er nog en let ik maar weinig op de omgeving. Maar gaandeweg vallen de elementen om me heen op. Een roodborstje dat mijn pad kruist, een blaadje dat naar de aarde dwarrelt om zacht weer opgetild te worden door een klein briesje. Verkleumde handen soms, een pijntje hier en daar. Stap voor stap, de ene voet voor de andere. Soms doe ik mijn ogen dicht. En dan ga ik voelen. Wat voel ik onder mijn voeten? Hard? Zacht? Verandering? Wat voel ik om mijn hoofd, op mijn handen, wat doet mijn lijf? En dan ben ik er. Hier. Op dit moment. Met mijn Grote Geluk. En dat is precies wat het is - mijn geluksmoment. Alles klopt en er is niets dat er niet moet zijn, en er mist ook niets. Daarna kan er maar weinig mis gaan. De dag is begonnen. Een prachtige dag! En of het nou regent, ijskoud is, hard waait of bloed heet is - het is zoals het is, en dat is goed.