BLOG

Mijn gedachten

door sanctuarysoest 14 augustus 2021
Mijn Liefde is niet meer. Mijn Grote Geluk is niet meer in dit leven. En wat doet een gebroken hart pijn... Ze was al heel erg oud, ze werd bijna 16. 20 juli zou het zover zijn, dan zou ze jarig zijn. Maar dat hebben we niet meer gered. 15 juli 2021 is ze in de middag ingeslapen. Ze was op, het lichaam was niet veel meer dan een velletje met botten er in. De week ervoor hebben we de beslissing genomen - dit gunden we haar niet meer. De dierenarts gebeld en de afspraak ingepland. En natuurlijk - zo gaat het altijd - leefde ze weer helemaal op! Iedere derde dag kreeg ze een nieuw soort brokjes, want dan was de smaak er weer af. En nu ook 's ochtends vlees erdoorheen, want de brokjes alleen was sowieso niet meer naar haar smaak. Elke dag wandelen in één van de bossen waar we altijd kwamen. Allemaal hebben we ze nog één keer gedaan (alleen de duinen ben ik vergeten). En zo oud, op, en klaar als ze was - ze werd weer vrolijk, ging rennen en keep me dapper aan. Tot die laatste ochtend. Ze had nog een boterhammetje gegeten, gekregen van de baas. De brokjes en het vlees liet ze voor de helft staan. Het lopen ging moeizaam en traag. Het stroomde van de regen maar het was onze laatste keer. Dus dapper zetten we door, dapper met onze pootjes in de plassen, tot we doorweekt weer bij de auto kwamen. Zachtjes heb ik haar afgedroogd en haar geknuffeld. Thuis ging ze in haar mand, liggen, half slapen. Het laatste bot wat het kleine baasje voor haar gekocht had nam ze enthousiast aan, en liet het weer vallen. De stukjes brood die de baas gaf werden ook liefdevol aangenomen, maar niet opgegeten. En dan het wachten. Wachten op dat ene moment. Nog 1 keer gingen het kleine baasje, Key en ik naar haar bos. Maar het ging niet meer. Dus naar de dierenarts. Ja, het was de juiste beslissing. Ze had bijna geen bespiering meer, het lijf was op. Trillend zat ze op mijn schoot. Na het eerste prikje lekker slapen in mijn armen. Daarna blijven liggen in mijn armen, tot ik haar hartje steeds zachter voelde en het voorbij was. Ze was weg. Onze dappere Key. Mijn Liefde en mijn Grote Geluk. Maar overal waar ik ben weet ik dat ze bij me is. En nog altijd met me meewandelt, iedere ochtend. Vanochtend heb ik haar een laatste plekje gegeven. In het bos waar we altijd wandelden. Ons bos. Bij onze boom. Zo kan ze altijd genieten. En ik ook...
door sanctuarysoest 31 maart 2021
Ik wandel. Veel. Als je me een jaar of 15 had verteld dat ik zou gaan wandelen voor mijn plezier, dan had ik je op z'n minst verbaasd aangekeken. Wandelen doe je om de hond uit te laten, niet voor jezelf. Wandelen is suf, wandelen is stom en wandelen is saai. Fietsen - ook geen hobby, maar toe maar. Wandelen was voor mij het toonbeeld van traagheid, 1 voet voor de andere en dat keer.op.keer.op.keer. En nu? Iedere dag. Liefst meerdere keren, liefst minstens een uur. 1 voet voor de andere, stap na stap. En de volgende stap. In het bos, tussen de bomen. Het maakt niet uit of het regent, sneeuwt, waait of warm is. Alles is prachtig. Wandelen is mijn moment van de dag, ik begin er dan ook het liefste mee. Dat kan niet altijd, soms zijn er andere prioriteiten, maar ik doe mijn uiterste best om die er ná te plannen. Opstaan, hond een mooie nieuwe dag wensen met een bakje brokjes, koffie en bos. Dat is de vaste volgorde. Fijn voor de hond, fijn voor mij. Het liefst zo vroeg mogelijk! 06:30u in de zomer, in de winter wat later. Voornamelijk vanwege praktische redenen, het is te donker. Voor mij nog niet eens het grootste probleem, alleen mijn Grote Geluk heeft er wat moeite mee. Mijn Grote Geluk, mijn Liefde, is Key. Key is een Engelse cocker spaniël van inmiddels ruim 15,5 jaar oud. Ze slaapt veel, is hartstikke doof, ziet nog wazige schimmen - maar het bos in gaat PRIMA! Ze rent, ze speelt, ze snuffelt en is blij. Laten we het zo zeggen - gelukkig doet haar neus het nog heel erg goed en weet ze inmiddels zelf ook wel dat ouderdom met enkele gebreken komt en blijft ze wat dichterbij (vroeger heb ik nog wel meer dan eens anderhalf uur bij een hek zitten wachten, en dan kwam ze uitgeteld uiteindelijk voldaan terug bij waar ze me had achtergelaten. Dat doet ze gelukkig niet meer!). Haar neus doet het ook nog prima, dus ze weet me altijd wel weer te vinden. Maar goed, even terug naar het waarom van het wandelen. Het is dus mijn ochtendritueel. Zodra ik de auto uitstap Inn het bos dat die ochtend is verkozen, begint het. eerst nog best veel in mijn hoofd. Een bijzondere droom, een liedje, wat teksten, wat zorgen - iedere dag is er wel iets dat rond maalt. Tijdens de eerste stappen is het er nog en let ik maar weinig op de omgeving. Maar gaandeweg vallen de elementen om me heen op. Een roodborstje dat mijn pad kruist, een blaadje dat naar de aarde dwarrelt om zacht weer opgetild te worden door een klein briesje. Verkleumde handen soms, een pijntje hier en daar. Stap voor stap, de ene voet voor de andere. Soms doe ik mijn ogen dicht. En dan ga ik voelen. Wat voel ik onder mijn voeten? Hard? Zacht? Verandering? Wat voel ik om mijn hoofd, op mijn handen, wat doet mijn lijf? En dan ben ik er. Hier. Op dit moment. Met mijn Grote Geluk. En dat is precies wat het is - mijn geluksmoment. Alles klopt en er is niets dat er niet moet zijn, en er mist ook niets. Daarna kan er maar weinig mis gaan. De dag is begonnen. Een prachtige dag! En of het nou regent, ijskoud is, hard waait of bloed heet is - het is zoals het is, en dat is goed.
door sanctuarysoest 24 februari 2021
Ja ja, het is zover! Eindelijk - we mogen weer. Hoewel ik altijd veel geduld heb, merk ik dat het echt een opluchting is. Ik was natuurlijk nog niet zo heel lang begonnen en om dan zo snel weer dicht te moeten is niet leuk. Maar wat in het vat zit verzuurt niet. Desalniettemin voel ik vrijheid met het weer kunnen beginnen met de massages! Het zet alles weer even in een nieuw perspectief. Weer vooruit zien in plaats van bezinning. En laten we wel wezen, dat is perfect in deze tijd van het jaar. Het is nog wat vroeg, maar het voelt als lente. Na de koude (okay, een paar dagen maar) winter waarin de natuur in diepe rust is, zichzelf oplaadt voor wat komen gaat en de tijd neemt om de voorbereidingen te treffen, komt in de lente de beweging weer in wat er om ons heen groeit. We geven er vaak geen aandacht aan, maar de natuur is druk bezig hoor! Plantjes worden weer opgeladen om hun knoppen boven de koude grond te laten zien, de bomen zijn in stilte druk met het vormen van de balderen in de dop. De eerste tekenen zijn er al, krokusjes rondom! De vogels zijn druk aan het fluiten en de aarde warmt langzaam op. En zo voelt het voor mij nu ook - na een (gedwongen) bezinning mogen we weer en mag de energie weer volop stromen. De voorbereidingen voor bloei zijn afgerond, en laat de energie zijn werk doen. Ook bij jou - voel je welkom om weer op te laden met een heerlijke massage! Veel liefs en tot snel, Daisy
door sanctuarysoest 28 januari 2021
Voor mij is masseren het geven van energie. Liefde zo je wilt. Ik heb volop in de aanbieding en wil het graag delen met mensen en dieren die een beetje meer kunnen gebruiken. En ik geloof dat dat de reden is, waarom ik er goed in ben. Mensen die bij mij komen, hebben allemaal zo hun eigen redenen om een massage te vragen. De een zit in een burn-out, de ander zit emotioneel vast en een derde is gewoon toe aan even niets hoeven en lekker de spieren losgemasseerde te hebben. Of de schouders zitten vast door te lang in die slechte thuiswerkhouding achter de laptop te zitten. Iedereen is welkom en iedereen krijgt unieke aandacht. Dat is voor mij het aller belangrijkste. Vóór ik iemand masseer, bereid ik me ook altijd gedegen voor. Minimaal een half uur van te voren zorg ik dat het lekker warm wordt in de kamer, dat ik een muzieklijst heb die ik passend vind voelen bij de persoon die komt, en zorg ik dat ik goed gegrond ben en echt in mijn eigen lijf zit. Dat is belangrijk, omdat ik naast de spieren ook de opgeslagen energie weer laat stromen, en dat kan nog wel eens heftig zijn! Ik begin altijd met een paar yoga oefeningen. Niet te ingewikkeld, wel voldoende om mijn lijf echt te voelen. Daarna ga ik over tot een aantal ademhalingsoefeningen en sluit af met een korte meditatie. Zo zet ik mijn eigen energiepad open zodat alles goed kan doorstromen. Daarnaast helpt het om de sfeer in mijn kamer te laten zijn wat ik ook graag wil: een sanctuary. Een heiligdom, toevluchtsoord, waar iedereen is wij hij of zij is en waar iedereen mag zijn. Als je er bent, ervaar je direct de rust en sereniteit van de kamer. Zodra je er bent, krijg je unieke aandacht, het gaat alleen om jou. En je krijgt van mij de energie die jij nodig hebt om te ontspannen, wat jij nodig hebt op dat moment. Volg mijn handen, wees in het moment. Geniet, wees stil, lach, huil, klets - het is jouw moment. Een uur gewoon zijn. En daarna? Daarna heb ik het altijd bloedheet. Want het masseren doet niet alleen wat met jou - het doet ook zoveel met mij! Ik geef je de energie die stroomt met liefde, en dat maakt dat mijn energie stroomt. Dank je wel dat ik je mocht masseren!
door Sanctuarysoest 7 januari 2021
Sanctuary Soest - Hoe kom ik aan die naam? Het wordt me veel gevraagd. Jaren geleden, in 2002, was ik op reis door Australië. Net mijn studie bedrijfseconomie in Groningen afgerond en verder had ik niets. geen huis, geen lief, geen werk, ik was vlindervrij. Al daarvoor wilde ik dolgraag Down Under, maar dat vonden mijn ouders niet zo'n goed idee. Eerst de studie af. En zo geschiedde - braaf als ik was met Master of Science in Bedrijfseconomie op zak, in het vliegtuig. Op dat moment was ik alleen nog niet zo vlindervrij als dat ik in mijn gedachten was. Ik ging namelijk met een organisatie op reis. Met deze organisatie vlogen we gezamenlijk naar Australië, waren we eerst twee dagen in Sydney, en was een hotel en een hostel voor na de eerste nacht geregeld. Gezamenlijk regelden we het taxfile number om te kunnen werken en we waren met een groep. Dit had ik heel bewust gedaan, want enige zelfkennis had ik dan weer wel. Als ik moe ben, dan wil ik maar 1 ding - thuis in mijn eigen bed zijn. Je kunt je voorstellen dat je na een reis van 24u plus wel wat vermoeid bent. Om te voorkomen dat ik linea recta weer op het vliegtuig zou stappen richting mijn eigen warme bedje, had ik me dus ingeschreven via zo'n organisatie. Puur om ervoor te zorgen dat mijn Down Under ervaring langer zou duren dan een uur of 10. Anyway - Down Under heeft me veel gebracht. Gehuild, gelachen, gefeest, bang geweest, eenzaamheid, verlangd naar iets wat later "Thuis" bleek te zijn. Dat thuis was niet mijn huis. Dat thuis heb ik gevonden in Mission Beach - Sanctuary Retreat. Samen met (nu) mijn man zijn we daar geweest. Midden in het regenwoud, niet te bereiken met je eigen auto. Je parkeert, drukt op de bel die op een stok is bevestigd, en je wordt gehaald met een 4WD. Na veel gehobbel door het regenwoud, verschijnt een sereen gebied, met 1 "moederhuis" en allerlei kleine hutjes op palen, gebouwd op de helling in het regenwoud. Een pad naar beneden leidt via het regenwoud naar een adembenemend mooi strand. Uit het boekje. Wij sliepen in één van die hutjes. Nou ja, slapen... ik heb geen oog dichtgedaan die nacht. Die hutjes bestonden namelijk uit een vierkante houten vloer, 4 palen met horgaas er omheen en een dakje. Met onder de vloer dus een schuine helling. Geloof je me als ik je vertel dat er 's nachts veel leven in het regenwoud is? Ik wil niet weten wat voor beestjes er de hele nacht onder me hebben rondgescharreld, maar dat het me wakker heeft gehouden - ja. Het was wat "onrustig" onder me. En ondanks dat heb ik daar mijn thuis gevonden. Mijn thuis is namelijk plaats en tijd onafhankelijk. Mijn thuis is in mijn hart. Zolang ik maar heel dicht bij mezelf blijf, ben ik thuis. In mijn eigen Sanctuary, en dat moet ik blijven koesteren, verzorgen, schoonhouden en voeden. Soms ben ik even weg van thuis. Maak ik even een detour, ben ik er even niet. Ben ik even verdwaald en moet ik zoeken naar de weg terug. Maar thuis brandt altijd een lichtje, zodat ik uiteindelijk de weg weer vind naar mijn eigen Sanctuary. Mijn voornemen is om niet meer weg te gaan en thuis te blijven. En mijn thuis met me mee te nemen als ik op reis ga. En om me er aan te blijven herinneren en het met anderen te delen heb ik voor deze naam gekozen - Sanctuary Soest
door sanctuarysoest 19 december 2020
We leven 2020. De afgelopen jaren hebben zich niet zo gekenmerkt als stressvol als dit jaar. Als we dit allemaal niet hadden geweten, maar “men” had gezegd dat we veel meer thuis zouden werken, dan denk ik dat we allemaal hadden gedacht dat het vooral een relaxed jaar zou zijn. Niets is minder waar. Door gedwongen thuiswerken hoopt de stress zich op. We zien onze collega’s niet meer, anders dan in de muppetshow genaamd zoom of teams, en ondertussen moesten we schreeuwende en aandachtvragende kinderen zoet houden. Het digitale gebruik onder jonge kinderen is ongetwijfeld een stuk toegenomen, met goedkeuren van ouders… Niet alleen de kleine kinderen. Ik heb twee middelbare school pubers, en het zal niemand verbazen dat ook zij hun aandacht opeisen. Midden in een call het bekende “Mam!” er doorheen, “er is niets te eten”, “ja hallo, ik heb nu even pauze”, “Kan je wat te eten maken” etc. etc. Nu is er 1 die veel de deur uit ging en met 1 vriend alleen maar buiten was, de andere zat opgesloten op de kamer. Niet echt een puberleven zoals je het je voorstelt. Ook het met z’n allen thuis zijn…. Continu iemand om je heen, het schiet niet op. Daarbij - 1 werkplek (lees woonkamer) is niet optimaal… Inmiddels loopt het wat gevarieerder, er is een werkplek bijgekomen, de kinderen hebben of gewoon, of hybride onderwijs en zijn dus dagelijks in elk geval even onder de mensen. Het doet ze goed. Nu even terug naar die stress. Waarom levert dit ons stress op? Stress is een reactie van het lichaam op een situatie die ons bestaan in gevaar brengt. In de oertijd bijzonder nuttig - want als die sabeltand-tijger voor je neus staat, dan moet je kiezen: Vechten, vluchten of bevriezen. Het signaal zorgt voor cortisol en adrenaline en tada - je staat in opperste staat van paraatheid. En na het gevecht of de sprint of het zo stil mogelijk staan, komt je lijf weer tot rust. Van sympathisch naar parasympatisch, en daar is herstel. In 2020, zeker in Nederland, is de kans op een directe bedreiging wat kleiner. Tuurlijk, als je een auto (bestuurd door een collega-mens) op je afrijdt of als je in de dierentuin een loslopende gorilla ziet, dan is de fysieke reactie heel effectief. Maar hoe zit dat nu bij de indirecte dreiging? Want dat is eigenlijk wat er gebeurt. Je baan verliezen = mogelijk inkomen verliezen = mogelijk je verworven levensstijl niet meer kunnen vasthouden = mogelijk statusverlies = mogelijk spullen verkopen = mogelijk bezit kwijtraken en de bijstand in gaan. Dat kan natuurlijk weer tot verlies van relaties leiden, etc. etc. etc. Je begrijpt wat ik bedoel, maar: Dood zul je in Nederland niet zo snel gaan als je je baan verliest. Of wanneer een naaste ziek wordt. Het effect op ons lichaam is echter precies hetzelfde! De stresshormonen doen hun werk, en zeker op lange termijn is dit niet zo goed voor je zenuwstelsel. Het lijkt bijna onmogelijk om in echt herstel te komen en hoppa - de burnout is een feit. Oh ja, ik heb er zelf zeker last van. Stiekem ben ik niet zo stressbestendig. Met name wanneer ik probeer te voldoen aan de verwachtingen waarvan ik denk dat iemand ze heeft, de vermeende verwachtingen dus. En dat, my friend, is ego. De mate van hechting aan een idee. Als ik dat los laat, is er eigenlijk niet zoveel aan de hand, maar oh wat is dat lastig als ik er middenin zit! Schouders gespannen, hoofdpijn, prikkelbaar, slapeloosheid, ’s nachts wakker schrikken als ik dan eindelijk slaap, lage rugpijn, noem het allemaal maar op. Gelukkig heb ik een lage bloeddruk, want anders had ik daar zeker een probleem mee gehad. De grap is, net zoals mentale stress een fysieke impact heeft, heeft fysiek ontspannen impact op het mentale. Vertel je lichaam dat er geen stress is, en je brein neemt het over. Zo kun je dus je stress verminderen door bewust je lichaam te ontspannen! Daarom is sporten en dan ontspannen goed, maar vooral ook wandelen en een rustgevende massage. Even niets hoeven en je lijf laten vertellen dat de wereld niet zo slecht is… Even dat moment zorgen voor het mooiste dat er is - jij zelf. Gun het jezelf. En dat is het mooiste dat ik je kan geven!
Share by: