Blog Layout
What's in a name
Sanctuarysoest • 7 januari 2021
Home is where the hart is
Sanctuary Soest - Hoe kom ik aan die naam?
Het wordt me veel gevraagd.
Jaren geleden, in 2002, was ik op reis door Australië. Net mijn studie bedrijfseconomie in Groningen afgerond en verder had ik niets. geen huis, geen lief, geen werk, ik was vlindervrij.
Al daarvoor wilde ik dolgraag Down Under, maar dat vonden mijn ouders niet zo'n goed idee. Eerst de studie af. En zo geschiedde - braaf als ik was met Master of Science in Bedrijfseconomie op zak, in het vliegtuig.
Op dat moment was ik alleen nog niet zo vlindervrij als dat ik in mijn gedachten was.
Ik ging namelijk met een organisatie op reis. Met deze organisatie vlogen we gezamenlijk naar Australië, waren we eerst twee dagen in Sydney, en was een hotel en een hostel voor na de eerste nacht geregeld. Gezamenlijk regelden we het taxfile number om te kunnen werken en we waren met een groep.
Dit had ik heel bewust gedaan, want enige zelfkennis had ik dan weer wel.
Als ik moe ben, dan wil ik maar 1 ding - thuis in mijn eigen bed zijn. Je kunt je voorstellen dat je na een reis van 24u plus wel wat vermoeid bent. Om te voorkomen dat ik linea recta weer op het vliegtuig zou stappen richting mijn eigen warme bedje, had ik me dus ingeschreven via zo'n organisatie. Puur om ervoor te zorgen dat mijn Down Under ervaring langer zou duren dan een uur of 10.
Anyway - Down Under heeft me veel gebracht. Gehuild, gelachen, gefeest, bang geweest, eenzaamheid, verlangd naar iets wat later "Thuis" bleek te zijn. Dat thuis was niet mijn huis. Dat thuis heb ik gevonden in Mission Beach - Sanctuary Retreat. Samen met (nu) mijn man zijn we daar geweest.
Midden in het regenwoud, niet te bereiken met je eigen auto. Je parkeert, drukt op de bel die op een stok is bevestigd, en je wordt gehaald met een 4WD. Na veel gehobbel door het regenwoud, verschijnt een sereen gebied, met 1 "moederhuis" en allerlei kleine hutjes op palen, gebouwd op de helling in het regenwoud.
Een pad naar beneden leidt via het regenwoud naar een adembenemend mooi strand. Uit het boekje.
Wij sliepen in één van die hutjes. Nou ja, slapen... ik heb geen oog dichtgedaan die nacht. Die hutjes bestonden namelijk uit een vierkante houten vloer, 4 palen met horgaas er omheen en een dakje. Met onder de vloer dus een schuine helling. Geloof je me als ik je vertel dat er 's nachts veel leven in het regenwoud is? Ik wil niet weten wat voor beestjes er de hele nacht onder me hebben rondgescharreld, maar dat het me wakker heeft gehouden - ja. Het was wat "onrustig" onder me.
En ondanks dat heb ik daar mijn thuis gevonden.
Mijn thuis is namelijk plaats en tijd onafhankelijk. Mijn thuis is in mijn hart. Zolang ik maar heel dicht bij mezelf blijf, ben ik thuis. In mijn eigen Sanctuary, en dat moet ik blijven koesteren, verzorgen, schoonhouden en voeden.
Soms ben ik even weg van thuis. Maak ik even een detour, ben ik er even niet. Ben ik even verdwaald en moet ik zoeken naar de weg terug. Maar thuis brandt altijd een lichtje, zodat ik uiteindelijk de weg weer vind naar mijn eigen Sanctuary.
Mijn voornemen is om niet meer weg te gaan en thuis te blijven. En mijn thuis met me mee te nemen als ik op reis ga.
En om me er aan te blijven herinneren en het met anderen te delen heb ik voor deze naam gekozen -
Sanctuary Soest
Share
Mijn gedachten - verhalen over toen en nu, nooit, ooit en straks
Mijn Liefde is niet meer. Mijn Grote Geluk is niet meer in dit leven. En wat doet een gebroken hart pijn... Ze was al heel erg oud, ze werd bijna 16. 20 juli zou het zover zijn, dan zou ze jarig zijn. Maar dat hebben we niet meer gered. 15 juli 2021 is ze in de middag ingeslapen. Ze was op, het lichaam was niet veel meer dan een velletje met botten er in. De week ervoor hebben we de beslissing genomen - dit gunden we haar niet meer. De dierenarts gebeld en de afspraak ingepland. En natuurlijk - zo gaat het altijd - leefde ze weer helemaal op! Iedere derde dag kreeg ze een nieuw soort brokjes, want dan was de smaak er weer af. En nu ook 's ochtends vlees erdoorheen, want de brokjes alleen was sowieso niet meer naar haar smaak. Elke dag wandelen in één van de bossen waar we altijd kwamen. Allemaal hebben we ze nog één keer gedaan (alleen de duinen ben ik vergeten). En zo oud, op, en klaar als ze was - ze werd weer vrolijk, ging rennen en keep me dapper aan. Tot die laatste ochtend. Ze had nog een boterhammetje gegeten, gekregen van de baas. De brokjes en het vlees liet ze voor de helft staan. Het lopen ging moeizaam en traag. Het stroomde van de regen maar het was onze laatste keer. Dus dapper zetten we door, dapper met onze pootjes in de plassen, tot we doorweekt weer bij de auto kwamen. Zachtjes heb ik haar afgedroogd en haar geknuffeld. Thuis ging ze in haar mand, liggen, half slapen. Het laatste bot wat het kleine baasje voor haar gekocht had nam ze enthousiast aan, en liet het weer vallen. De stukjes brood die de baas gaf werden ook liefdevol aangenomen, maar niet opgegeten. En dan het wachten. Wachten op dat ene moment. Nog 1 keer gingen het kleine baasje, Key en ik naar haar bos. Maar het ging niet meer. Dus naar de dierenarts. Ja, het was de juiste beslissing. Ze had bijna geen bespiering meer, het lijf was op. Trillend zat ze op mijn schoot. Na het eerste prikje lekker slapen in mijn armen. Daarna blijven liggen in mijn armen, tot ik haar hartje steeds zachter voelde en het voorbij was. Ze was weg. Onze dappere Key. Mijn Liefde en mijn Grote Geluk. Maar overal waar ik ben weet ik dat ze bij me is. En nog altijd met me meewandelt, iedere ochtend. Vanochtend heb ik haar een laatste plekje gegeven. In het bos waar we altijd wandelden. Ons bos. Bij onze boom. Zo kan ze altijd genieten. En ik ook...
Ik wandel. Veel. Als je me een jaar of 15 had verteld dat ik zou gaan wandelen voor mijn plezier, dan had ik je op z'n minst verbaasd aangekeken. Wandelen doe je om de hond uit te laten, niet voor jezelf. Wandelen is suf, wandelen is stom en wandelen is saai. Fietsen - ook geen hobby, maar toe maar. Wandelen was voor mij het toonbeeld van traagheid, 1 voet voor de andere en dat keer.op.keer.op.keer. En nu? Iedere dag. Liefst meerdere keren, liefst minstens een uur. 1 voet voor de andere, stap na stap. En de volgende stap. In het bos, tussen de bomen. Het maakt niet uit of het regent, sneeuwt, waait of warm is. Alles is prachtig. Wandelen is mijn moment van de dag, ik begin er dan ook het liefste mee. Dat kan niet altijd, soms zijn er andere prioriteiten, maar ik doe mijn uiterste best om die er ná te plannen. Opstaan, hond een mooie nieuwe dag wensen met een bakje brokjes, koffie en bos. Dat is de vaste volgorde. Fijn voor de hond, fijn voor mij. Het liefst zo vroeg mogelijk! 06:30u in de zomer, in de winter wat later. Voornamelijk vanwege praktische redenen, het is te donker. Voor mij nog niet eens het grootste probleem, alleen mijn Grote Geluk heeft er wat moeite mee. Mijn Grote Geluk, mijn Liefde, is Key. Key is een Engelse cocker spaniël van inmiddels ruim 15,5 jaar oud. Ze slaapt veel, is hartstikke doof, ziet nog wazige schimmen - maar het bos in gaat PRIMA! Ze rent, ze speelt, ze snuffelt en is blij. Laten we het zo zeggen - gelukkig doet haar neus het nog heel erg goed en weet ze inmiddels zelf ook wel dat ouderdom met enkele gebreken komt en blijft ze wat dichterbij (vroeger heb ik nog wel meer dan eens anderhalf uur bij een hek zitten wachten, en dan kwam ze uitgeteld uiteindelijk voldaan terug bij waar ze me had achtergelaten. Dat doet ze gelukkig niet meer!). Haar neus doet het ook nog prima, dus ze weet me altijd wel weer te vinden. Maar goed, even terug naar het waarom van het wandelen. Het is dus mijn ochtendritueel. Zodra ik de auto uitstap Inn het bos dat die ochtend is verkozen, begint het. eerst nog best veel in mijn hoofd. Een bijzondere droom, een liedje, wat teksten, wat zorgen - iedere dag is er wel iets dat rond maalt. Tijdens de eerste stappen is het er nog en let ik maar weinig op de omgeving. Maar gaandeweg vallen de elementen om me heen op. Een roodborstje dat mijn pad kruist, een blaadje dat naar de aarde dwarrelt om zacht weer opgetild te worden door een klein briesje. Verkleumde handen soms, een pijntje hier en daar. Stap voor stap, de ene voet voor de andere. Soms doe ik mijn ogen dicht. En dan ga ik voelen. Wat voel ik onder mijn voeten? Hard? Zacht? Verandering? Wat voel ik om mijn hoofd, op mijn handen, wat doet mijn lijf? En dan ben ik er. Hier. Op dit moment. Met mijn Grote Geluk. En dat is precies wat het is - mijn geluksmoment. Alles klopt en er is niets dat er niet moet zijn, en er mist ook niets. Daarna kan er maar weinig mis gaan. De dag is begonnen. Een prachtige dag! En of het nou regent, ijskoud is, hard waait of bloed heet is - het is zoals het is, en dat is goed.