Blog Layout
We gaan allemaal Dood!
sanctuarysoest • 19 december 2020
Of toch niet?
We leven 2020. De afgelopen jaren hebben zich niet zo gekenmerkt als stressvol als dit jaar. Als we dit allemaal niet hadden geweten, maar “men” had gezegd dat we veel meer thuis zouden werken, dan denk ik dat we allemaal hadden gedacht dat het vooral een relaxed jaar zou zijn.
Niets is minder waar. Door gedwongen thuiswerken hoopt de stress zich op. We zien onze collega’s niet meer, anders dan in de muppetshow genaamd zoom of teams, en ondertussen moesten we schreeuwende en aandachtvragende kinderen zoet houden. Het digitale gebruik onder jonge kinderen is ongetwijfeld een stuk toegenomen, met goedkeuren van ouders…
Niet alleen de kleine kinderen. Ik heb twee middelbare school pubers, en het zal niemand verbazen dat ook zij hun aandacht opeisen. Midden in een call het bekende “Mam!” er doorheen, “er is niets te eten”, “ja hallo, ik heb nu even pauze”, “Kan je wat te eten maken” etc. etc. Nu is er 1 die veel de deur uit ging en met 1 vriend alleen maar buiten was, de andere zat opgesloten op de kamer. Niet echt een puberleven zoals je het je voorstelt.
Ook het met z’n allen thuis zijn…. Continu iemand om je heen, het schiet niet op. Daarbij - 1 werkplek (lees woonkamer) is niet optimaal…
Inmiddels loopt het wat gevarieerder, er is een werkplek bijgekomen, de kinderen hebben of gewoon, of hybride onderwijs en zijn dus dagelijks in elk geval even onder de mensen. Het doet ze goed.
Nu even terug naar die stress. Waarom levert dit ons stress op? Stress is een reactie van het lichaam op een situatie die ons bestaan in gevaar brengt. In de oertijd bijzonder nuttig - want als die sabeltand-tijger voor je neus staat, dan moet je kiezen: Vechten, vluchten of bevriezen. Het signaal zorgt voor cortisol en adrenaline en tada - je staat in opperste staat van paraatheid. En na het gevecht of de sprint of het zo stil mogelijk staan, komt je lijf weer tot rust. Van sympathisch naar parasympatisch, en daar is herstel.
In 2020, zeker in Nederland, is de kans op een directe bedreiging wat kleiner. Tuurlijk, als je een auto (bestuurd door een collega-mens) op je afrijdt of als je in de dierentuin een loslopende gorilla ziet, dan is de fysieke reactie heel effectief. Maar hoe zit dat nu bij de indirecte dreiging? Want dat is eigenlijk wat er gebeurt.
Je baan verliezen = mogelijk inkomen verliezen = mogelijk je verworven levensstijl niet meer kunnen vasthouden = mogelijk statusverlies = mogelijk spullen verkopen = mogelijk bezit kwijtraken en de bijstand in gaan. Dat kan natuurlijk weer tot verlies van relaties leiden, etc. etc. etc. Je begrijpt wat ik bedoel, maar: Dood zul je in Nederland niet zo snel gaan als je je baan verliest. Of wanneer een naaste ziek wordt.
Het effect op ons lichaam is echter precies hetzelfde!
De stresshormonen doen hun werk, en zeker op lange termijn is dit niet zo goed voor je zenuwstelsel. Het lijkt bijna onmogelijk om in echt herstel te komen en hoppa - de burnout is een feit.
Oh ja, ik heb er zelf zeker last van. Stiekem ben ik niet zo stressbestendig. Met name wanneer ik probeer te voldoen aan de verwachtingen waarvan ik denk dat iemand ze heeft, de vermeende verwachtingen dus.
En dat, my friend, is ego. De mate van hechting aan een idee. Als ik dat los laat, is er eigenlijk niet zoveel aan de hand, maar oh wat is dat lastig als ik er middenin zit!
Schouders gespannen, hoofdpijn, prikkelbaar, slapeloosheid, ’s nachts wakker schrikken als ik dan eindelijk slaap, lage rugpijn, noem het allemaal maar op. Gelukkig heb ik een lage bloeddruk, want anders had ik daar zeker een probleem mee gehad.
De grap is, net zoals mentale stress een fysieke impact heeft, heeft fysiek ontspannen impact op het mentale. Vertel je lichaam dat er geen stress is, en je brein neemt het over. Zo kun je dus je stress verminderen door bewust je lichaam te ontspannen!
Daarom is sporten en dan ontspannen goed, maar vooral ook wandelen en een rustgevende massage. Even niets hoeven en je lijf laten vertellen dat de wereld niet zo slecht is… Even dat moment zorgen voor het mooiste dat er is - jij zelf. Gun het jezelf.
En dat is het mooiste dat ik je kan geven!
Share
Mijn gedachten - verhalen over toen en nu, nooit, ooit en straks
Mijn Liefde is niet meer. Mijn Grote Geluk is niet meer in dit leven. En wat doet een gebroken hart pijn... Ze was al heel erg oud, ze werd bijna 16. 20 juli zou het zover zijn, dan zou ze jarig zijn. Maar dat hebben we niet meer gered. 15 juli 2021 is ze in de middag ingeslapen. Ze was op, het lichaam was niet veel meer dan een velletje met botten er in. De week ervoor hebben we de beslissing genomen - dit gunden we haar niet meer. De dierenarts gebeld en de afspraak ingepland. En natuurlijk - zo gaat het altijd - leefde ze weer helemaal op! Iedere derde dag kreeg ze een nieuw soort brokjes, want dan was de smaak er weer af. En nu ook 's ochtends vlees erdoorheen, want de brokjes alleen was sowieso niet meer naar haar smaak. Elke dag wandelen in één van de bossen waar we altijd kwamen. Allemaal hebben we ze nog één keer gedaan (alleen de duinen ben ik vergeten). En zo oud, op, en klaar als ze was - ze werd weer vrolijk, ging rennen en keep me dapper aan. Tot die laatste ochtend. Ze had nog een boterhammetje gegeten, gekregen van de baas. De brokjes en het vlees liet ze voor de helft staan. Het lopen ging moeizaam en traag. Het stroomde van de regen maar het was onze laatste keer. Dus dapper zetten we door, dapper met onze pootjes in de plassen, tot we doorweekt weer bij de auto kwamen. Zachtjes heb ik haar afgedroogd en haar geknuffeld. Thuis ging ze in haar mand, liggen, half slapen. Het laatste bot wat het kleine baasje voor haar gekocht had nam ze enthousiast aan, en liet het weer vallen. De stukjes brood die de baas gaf werden ook liefdevol aangenomen, maar niet opgegeten. En dan het wachten. Wachten op dat ene moment. Nog 1 keer gingen het kleine baasje, Key en ik naar haar bos. Maar het ging niet meer. Dus naar de dierenarts. Ja, het was de juiste beslissing. Ze had bijna geen bespiering meer, het lijf was op. Trillend zat ze op mijn schoot. Na het eerste prikje lekker slapen in mijn armen. Daarna blijven liggen in mijn armen, tot ik haar hartje steeds zachter voelde en het voorbij was. Ze was weg. Onze dappere Key. Mijn Liefde en mijn Grote Geluk. Maar overal waar ik ben weet ik dat ze bij me is. En nog altijd met me meewandelt, iedere ochtend. Vanochtend heb ik haar een laatste plekje gegeven. In het bos waar we altijd wandelden. Ons bos. Bij onze boom. Zo kan ze altijd genieten. En ik ook...
Ik wandel. Veel. Als je me een jaar of 15 had verteld dat ik zou gaan wandelen voor mijn plezier, dan had ik je op z'n minst verbaasd aangekeken. Wandelen doe je om de hond uit te laten, niet voor jezelf. Wandelen is suf, wandelen is stom en wandelen is saai. Fietsen - ook geen hobby, maar toe maar. Wandelen was voor mij het toonbeeld van traagheid, 1 voet voor de andere en dat keer.op.keer.op.keer. En nu? Iedere dag. Liefst meerdere keren, liefst minstens een uur. 1 voet voor de andere, stap na stap. En de volgende stap. In het bos, tussen de bomen. Het maakt niet uit of het regent, sneeuwt, waait of warm is. Alles is prachtig. Wandelen is mijn moment van de dag, ik begin er dan ook het liefste mee. Dat kan niet altijd, soms zijn er andere prioriteiten, maar ik doe mijn uiterste best om die er ná te plannen. Opstaan, hond een mooie nieuwe dag wensen met een bakje brokjes, koffie en bos. Dat is de vaste volgorde. Fijn voor de hond, fijn voor mij. Het liefst zo vroeg mogelijk! 06:30u in de zomer, in de winter wat later. Voornamelijk vanwege praktische redenen, het is te donker. Voor mij nog niet eens het grootste probleem, alleen mijn Grote Geluk heeft er wat moeite mee. Mijn Grote Geluk, mijn Liefde, is Key. Key is een Engelse cocker spaniël van inmiddels ruim 15,5 jaar oud. Ze slaapt veel, is hartstikke doof, ziet nog wazige schimmen - maar het bos in gaat PRIMA! Ze rent, ze speelt, ze snuffelt en is blij. Laten we het zo zeggen - gelukkig doet haar neus het nog heel erg goed en weet ze inmiddels zelf ook wel dat ouderdom met enkele gebreken komt en blijft ze wat dichterbij (vroeger heb ik nog wel meer dan eens anderhalf uur bij een hek zitten wachten, en dan kwam ze uitgeteld uiteindelijk voldaan terug bij waar ze me had achtergelaten. Dat doet ze gelukkig niet meer!). Haar neus doet het ook nog prima, dus ze weet me altijd wel weer te vinden. Maar goed, even terug naar het waarom van het wandelen. Het is dus mijn ochtendritueel. Zodra ik de auto uitstap Inn het bos dat die ochtend is verkozen, begint het. eerst nog best veel in mijn hoofd. Een bijzondere droom, een liedje, wat teksten, wat zorgen - iedere dag is er wel iets dat rond maalt. Tijdens de eerste stappen is het er nog en let ik maar weinig op de omgeving. Maar gaandeweg vallen de elementen om me heen op. Een roodborstje dat mijn pad kruist, een blaadje dat naar de aarde dwarrelt om zacht weer opgetild te worden door een klein briesje. Verkleumde handen soms, een pijntje hier en daar. Stap voor stap, de ene voet voor de andere. Soms doe ik mijn ogen dicht. En dan ga ik voelen. Wat voel ik onder mijn voeten? Hard? Zacht? Verandering? Wat voel ik om mijn hoofd, op mijn handen, wat doet mijn lijf? En dan ben ik er. Hier. Op dit moment. Met mijn Grote Geluk. En dat is precies wat het is - mijn geluksmoment. Alles klopt en er is niets dat er niet moet zijn, en er mist ook niets. Daarna kan er maar weinig mis gaan. De dag is begonnen. Een prachtige dag! En of het nou regent, ijskoud is, hard waait of bloed heet is - het is zoals het is, en dat is goed.